آرتروز شایع ترین بیماری تخریبی مفاصل بدن است که اغلب در افراد میانسال و سالمند دیده می شود.
بیشتر مبتلایان به این بیماری مفصلی شایع را افراد بالای ۶۵ سال تشکیل می دهد که موجب اختلال در عملکرد مفاصل و بروز مشکلات جسمی و حرکتی زیادی برای آن ها می شود.
این بیماری مفصلی سبب بروز دردهای مفصلی و همچنین کاهش انعطاف پذیری و دامنه حرکتی مفصل درگیر می شود.
آرتروز بطور تدریجی رخ می دهد، به همین دلیل علائم آن اغلب در مرحله پیشرفته بیماری مشخص می شود.
فرسودگی و تخریب غضروف ها در طی این بیماری رخ می دهد که منجر به سایش استخوان ها بر روی یکدیگر می شود.
غضروف بافتی دارای خاصیت ارتجاعی و انعطاف پذیر است که سر استخوان ها در محل مفاصل را می پوشاند و به تسهیل حرکت آن ها بر روی یکدیگر کمک کرده و در جذب شوک های وارده به مفصل نیز نقش دارد.
غضروف ها از مفاصل در برابر آسیب دیدگی نیز محافظت کرده و فرسایش آن ها ریسک آسیب دیدگی مفاصل بدن را افزایش می دهد.
از بین رفتن غضروف سبب می شود استخوان ها بجای لغزش بر روی هم دچار ساییدگی شوند، این وضعیت منجر به بروز علائمی همچون درد و التهاب مفصل مبتلا می شود.
آرتروز می تواند تمام مفاصل بدن را درگیر کند ، اگرچه مفاصل زانو ، مچ دست ، مچ پا ، لگن و شانه بیش از سایر مفاصل بدن به این عارضه مبتلا می شوند.
علائم آرتروز
- درد مفصل
- التهاب و تورم مفصل
- خشکی و سفتی مفصل
- کاهش انعطاف پذیری مفصل
- کاهش دامنه حرکتی مفصل مبتلا
- شنیده شدن صدا از مفصل مبتلا هنگام حرکت
- دفورمیتی مفصل
- ایجاد خارهای استخوانی در مفصل
- جداشدن تکه های استخوان و شناور شدن آن ها در محل مفصل که سبب بروز درد شدیدی در مفصل می شود.
دلایل و عوامل افزایش دهنده خطر
- استفاده بیش از حد از مفصل و انجام کارهای تکراری با مفصل مهم ترین عاملی است که ریسک بروز آرتروز را به همراه دارد.
- افزایش سن (اغلب مبتلایان به این بیماری در سنین بالای 65 سال قرار دارند)
- آسیب دیدگی مفصل در گذشته مانند شکستگی و در رفتگی مکرر
- اضافه وزن
- برخی بیماری ها مانند آرتریت روماتوئید ، دیابت و مشکلات غده تیروئید نیز با افزایش خطر بروز این بیماری در فرد همراه هستند.
درمان آرتروز
تاکنون درمان قطعی برای آرتروز شناخته نشده ، اگرچه با رعایت برخی اصول و انجام اقدامات غیرتهاجمی همچون استراحت و فیزیوتراپی می توانبه کنترل علائم بیماری کمک کرد.
استراحت و کاهش استفاده از مفصل مبتلا برای جلوگیری از پیشرفت بیماری ضروری است.
استفاده از کمپرس گرم و یا گرم کردن مفصل نیز به تسکین درد ناشی از آرتروز کمک زیادی می کند.
داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی همچون ایبوپروفن و ناپروکسن و در موارد شدید داروهای کورتیکواستروئیدی تزریقی برای کمک به تسکین علائم توسط پزشک تجویز می شوند.
فیزیوتراپی و تمرینات ورزشی موثرترین و بهترین درمان آرتروز و کمک به تسکین علائم آن است.
تمرینات ورزشی در کنار سایر مدالیته های فیزیوتراپی همچون لیزر درمانی و درمان های دستی در تسکین درد و التهاب و بهبود دامنه حرکتی مفصل مبتلا نقش موثری دارند.
در صورتی که راهکارهای ذکر شده نتوانند کمکی به بهبود شرایط بیمار بکنند عمل جراحی انجام می گیرد.
کلمات مرتبط :
فیزیوتراپی در ونک – فیزیوتراپی در گاندی – فیزیوتراپی آرتروز
