آرتریت روماتوئید
آرتریت روماتوئید یا روماتیسم مفصلی، شایع ترین نوع آرتروز خود ایمنی است که به علت بروز اختلال در دستگاه ایمنی بدن رخ می دهد.
این اختلال التهابی مزمن با درد و تورم قرینه در مفاصل و خشکی صبحگاهی و خستگی مزمن مشخص می شود.
علت اصلی بروز این اختلال تاکنون ناشناخته است اگرچه برخی متخصصان عوامل عفونی و ژنتیکی را در بروز آن دخیل می دانند.
روماتیسم مفصلی نوعی بیماری سیستمیک است که می تواند بسیاری از ارگان های بدن را درگیر کند.
آرتریت روماتوید اغلب مفاصل مچ دست و مچ پا و همچنین انگشتان را درگیر می کند و التهاب ناشی از آن می‌تواند اندام های دیگر مانند چشم‌ها و یا ریه‌ها را نیز درگیر کند.
آسیب های مفصلی ایجاد شده در نتیجه این بیماری سبب خوردگی غضروف ها شده که این امر زمینه آسیب پذیری مفاصل و استخوان ها را افزایش می دهد.
معاینه فیزیکی و استفاده از روش های تشخیصی مانند تصویربرداری اشعه‌ی ایکس، اولتراسوند و ام آر آی به پزشک معالج در تشخیص بیماری و اتخاذ درمان مناسب کمک می کند.
علائم آرتریت روماتوئید
- درد مفصلی
- گرمی و گرفتگی مفاصل
- تورم و التهاب مفاصل
- کاهش دامنه حرکتی مفاصل
- اختلال در عملکرد مفاصل
- خشکی صبحگاهی مفاصل
- کاهش انرژی و خستگی مزمن
- کاهش اشتها
- درگیری عروق و اعصاب پوست
- تب
- خشک شدن دهان و چشم ها
- ایجاد توده های زیر پوستی
عوامل افزایش دهنده خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید
- نقص دستگاه خودایمنی
- استرس و فشارهای روحی
- جنسیت (روماتیسم مفصلی در زنان شایع تر است)
- سن (این بیماری اغلب در سنین 40 تا 60 سال رخ می دهد)
- عوامل ژنتیکی و سابقه‌ی خانوادگی ابتلا به این بیماری
- اضافه وزن
- کشیدن سیگار
- عوامل محیطی (قرار گرفتن در معرض موادی چون آزبست و سیلیس می‌تواند با خطر ابتلا به روماتیسم مفصلی همراه باشد)
عوارض آرتریت روماتوئید
- پوکی استخوان
- تغییر شکل مفاصل مبتلا
- بیماری های عفونی (بدلیل تضعیف سیستم ایمنی)
- خشکی دهان و چشم ها
- چاقی و اضافه وزن
- سندرم تونل کارپال
- مشکلات قلبی مانند انسداد عروق قلبی و روماتیسم قلبی
- تنگی نفس و مشکلات ریوی
درمان آرتریت روماتوئید
این بیماری درمان قطعی نداشته و هدف از درمان روماتیسم مفصلی کمک به کاهش علائم بیماری و بهبود کیفیت زندگی بیمار است.
به دلیل کاهش سطح انرژی در این افراد فعالیت زندگی سبب تشدید خستگی و سایر علائم بیماری می شود به همین دلیل به بیماران مبتلا به آرتریت روماتوئید توصیه می شود تا زمان استراحت بین فعالیت های خود را افزایش داده و از انجام فعالیت های شدید و به مدت طولانی اجتناب کنند.
بیماران مبتلا باید ورزش را نیز در برنامه روزانه خود قرار داده تا از ضعیف شدن عضلات جلوگیری کرده و به افزایش تحرک و انعطاف پذیری مفاصل خود کمک کنند.
فیزیوتراپی و تمرینات ورزشی نقش موثری در بهبود عملکرد مفاصل و کاهش عوارض مفصلی ایجاد شده دارد.
فیزیوتراپیست با ارزیابی دقیق سیر بیماری برنامه تمرینی مخصوصی را برای بیمار تنظیم می کند.
ممکن است پزشک معالج داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی مانند ایبوپروفن ، ناپروکسن و دیکلوفناک و در موارد شدید داروهای استروئیدی مانند پردنیزولون را تجویز کند.
